Enjoy the Show

Η δουλειά αυτή είναι μία συζήτηση γύρω από την προβολή του ανθρώπινου ενστίκτου για κυριαρχία στα ζώα και τη χρήση τους στο τσίρκο ως 'ψυχαγωγία'.

Όταν το κομμάτι φορεθεί, δημιουργεί αμέσως μία αίσθηση περιορισμού. Το μεταλλικό στοιχείο που κρέμεται στην πλάτη είναι επηρεασμένο από τα εργαλεία κακοποίησης που χρησιμοποιούν οι 'εκπαιδευτές' για να εξαναγκάσουν τα ζώα να υπακούσουν. Με το που κινείται όποιος φοράει το κομμάτι, το στοιχείο χτυπάει στην πλάτη, 'υπενθυμίζοντάς' του τις συνθήκες που τα ζώα υφίστανται στο τσίρκο.

Το κόκκινο κορδόνι συμβολίζει την 'ψυχαγωγία' που τα ζώα καλούνται να προσφέρουν στο κοινό φορώντας πολύχρωμα και εντυπωσιακά ανθρώπινα κοστούμια και εκτελώντας κόλπα έξω από τις φυσικές τους κινήσεις.   

Οι κόμποι είναι το καθοριστικό στοιχείο του κομματιού, αφού αν λυθούν, το κομμάτι αποσυνδέεται... όλο το σύστημα 'ψυχαγωγίας' καταρρέει και το υποκείμενο της καταπίεσης απελευθερώνεται.

Previous Next

Απόσπασμα από το ποίημα 'Σονάτα Του Σεληνόφωτος' του Γιάννη Ρίτσου  


(...)
Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση
πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά
του ἀρκούδα
μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο
ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο
καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν
πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω
μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς
ἀρκούδας -
κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της,
μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -
ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια
δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ
παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς,
καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα
ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο
παιχνίδι της,
δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση,
τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν
χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της,
τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ
μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου-
τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση
τῆς ζωῆς
ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.
Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι;
Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται
ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της,
χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς
ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ
(ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα)
καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε
τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ.
(...)


Ρίτσος, Γ. (1956). Σονάτα Του Σεληνόφωτος. Αθήνα: Κέδρος